Philip miał kolejny okres trzeźwości po uczestnictwie w programie pod nazwą Accept („Zaakceptuj”), odbywającym się w otwartym ośrodku leczenia. Zasugerował, że powinnam umówić się z lekarzem na badanie, żeby sprawdzić, czy moje zmęczenie nie ma fizycznego podłoża. Poszłam za jego radą i akurat spotkałam na zastępstwie tę samą lekarkę, która pełniła obowiązki wtedy, gdy Philip zgłosił się do programu. Pochodziła z Północnej Irlandii i sprawiała wrażenie, że jest bardziej zorientowana w tematyce „rodzinnej choroby alkoholizmu” niż wielu innych lekarzy.

Wysłuchała opisu moich objawów i stanowczo stwierdziła: „Cierpi Pani na depresję wywołaną stresem. Musi Pani dokądś wyjechać, sama, do przyjaciół, jeśli Pani chce. Musi Pani wstawać z łóżka, kiedy ma Pani na to ochotę, odpoczywać tak długo, jak Pani zechce, i zadbać o siebie. W przeciwnym razie sama Pani skończy jako osoba uzależniona od alkoholu albo środków uspokajających”.

Po miesiącach spędzonych na powtarzaniu sobie, jaka jestem słaba, ogromną ulgę sprawiło mi to, że lekarka wreszcie nakleiła odpowiednią etykietkę na moje wyczerpanie.

Kto wpływa na moje życie?

Podsumowałam w swoim dzienniku to, co działo się przez cały ten rok. Odniosłam wrażenie, że Bóg miał swoją strategię uzdrawiania współuzależnienia, a ojciec kłamstwa – swoją, utkaną z kłamstw, która okazała się uruchamiać plan Boży. Oczywiście w tamtym czasie miałam zaledwie przebłyski świadomości obu tych strategii, a tak w ogóle to czułam się, jak gdyby burzliwe morze wyrwało mi z rąk wiosła i miotało mną we wszystkich możliwych kierunkach.

Wpis do dziennika brzmiał następująco:

„Boża strategia miała głosić:

• Wiem lepiej od ciebie o twojej słabości, niedoskonałości i grzeszności, lecz jesteś Moim dzieckiem i cię kocham. Posłałem Jezusa, żeby cię zbawił i chcę, abyś Go słuchała, oddała Mu swoje lęki, niepokoje i grzechy; oddała Mu tych, których kochasz, i pozwoliła Mu być ich Zbawicielem, ponieważ to On nim jest.

• Wiara w moją miłość do ciebie nie jest pychą, lecz prawdą, która cię wyzwoli. Nie lękaj się żadnej prawdy, nawet tej dotyczącej momentów w twoim życiu, kiedy zamiast być kochaną, byłaś krzywdzona. Nie trzymaj tych zranień w tajemnicy ani też nie wstydź się ich. Przynieś je do Mnie, żebym je uleczył i dziel się nimi z innymi.

• Chcę cię uwolnić nie tylko od twoich własnych grzechów, lecz również od skutków grzechów innych osób, które odcisnęły na tobie swoje piętno.

• Chcę, żebyś miała wiarę, nadzieję, ufność i miłość, żebyś pokładała je przede wszystkim we Mnie, ale również odnosiła je do swoich bliźnich tak samo, jak do siebie, a do samej siebie tak samo, jak do swoich bliźnich.

Strategia diabła miała głosić:

• Polegaj na własnym rozumieniu rzeczy. Jeśli nie rozumiesz, to nie wierz. Jeśli któryś z członków twojej rodziny lub odpowiedzialny nauczyciel nie kochał cię, to na jakiej podstawie chcesz wierzyć, że Bóg miałby cię pokochać?

• Sprawiaj, żeby ludzie cię kochali. Nigdy nie odmawiaj prośbom o pomoc, a jeśli w konsekwencji wyczerpie cię to lub zachorujesz, to się nie przejmuj. Bóg przecież docenia tego typu poświęcenie.

• Jesteś odpowiedzialna za dobre sprawowanie otaczających cię ludzi i Bóg rozliczy cię z tej odpowiedzialności.

• Musisz czynić dobro przez sto procent swojego czasu. Jeśli nie, to ani Bóg, ani twoi przyjaciele nie będą cię kochali. Jeśli wstydzisz się samej siebie, to przecież właśnie tak powinno być! (Diabeł jest okropnym hipokrytą. Jeśli nie potrafi nakłonić nas do oczywistych grzechów, wówczas w zamian będzie próbował zrobić z nas perfekcjonistów pod płaszczykiem «bycia doskonałym»).

• Jeśli sama sobie należycie dokręcisz śrubę, to może Bóg przymknie oko na twoje winy. Nie zapominaj, że Jezus kazał ci być doskonałą. Doskonałą! Ty! Co za żart!”.